سایت سیر و سیاحت

در بیشتر دوران تاریخ، این ناحیه که هم اکنون تحت عنوان بلاروس شناخته می‌شود، بخشی از سرزمین‌های دیگر بود که از آن جمله می‌توان به دوک نشین پولاتسک ، دوک نشین بزرگ لیتوانی ، همسود لهستان-لیتوانی و امپراتوری روسیه اشاره کرد. نهایتاً، در سال ۱۹۲۲، به یک جمهوری در اتحاد شوروی تحت عنوان بلاروسیه SSR تبدیل شد . این جمهوری به طور رسمی در ۲۷ اوت ۱۹۹۰، حاکمیت خود را اعلام نمود ، و در پی فروپاشی کشور شوروی ، استقلال خود را به عنوان جمهوری بلاروس در ۲۵ اوت ۱۹۹۱ اعلام نمود . از سال ۱۹۹۴ تاکنون ، الکساندر لوکاشنکو رئیس‌جمهور این کشور بوده است. بلاروس فعلاً در حال مذاکره با همسایه خود روسیه است تا هر دو کشور در میان سایر موارد، اقتصاد خود را در طرحی به نام اتحادیه روسیه و بلاروس با همدیگر یکپارچه نمایند . این کشور هنوز هم متحمل آثار انفجار هسته‌ای در حادثه چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ می‌باشد ، که در همسایگی جمهوری سوسیالیست شوروی اوکراین قرار داشت.

از لحاظ رسمی، این کشور تحت عنوان جمهوری بلاروس (به زبان بلاروسی: Рэспубліка Беларусь ، لاسینکا: Respublika Biełaruś ؛ زبان روسی: Республика Беларусь،Respublika Belarus) شناخته می‌شود، در حالی که نام کوتاه آن بلاروس است. برخی کاربرد عبارت " بلاروسی " را که با استفاده از بیان مستقیم روسی سازی آن بوده، کسر شان می‌دانند. این نام به طور نادرست به " روسیه سفید " ترجمه شده ، که این نام به یک منطقه‌ای جداگانه اشاره دارد.

تاریخچه نام بلاروس
از لحاظ تاریخی، نام این کشور در زبان انگلیسی به " روسیه سفید " اشاره شده است. اما این نام دقیقاً درست نیست؛ ترجمه درست آن عبارت است از:"روتنیای سفید" (ناحیه‌ای در اوکراین)؛ که این اقدام (نادرست) تا امروز نیز در زبانهای دیگر نیز تداوم یافته است.

نخستین کاربرد شناخته شده از کلمه " روسیه سفید " راجع به بلاروس در اواخر قرن شانزدهم از سوی فردی اروپایی به نام جرومی هورسی صورت گرفت. او این اصطلاح را برای تشریح امپراتوری ایوان آزارنده بکار برد. طی قرن هفدهم، تزارهای روسی از عبارت " روتنیای سفید " استفاده نمودند که تلاش می‌کردند میراث خود را از (سرزمین) همسود لهستان-لیتوانی بگیرند. پس از آن که این همسود فروپاشیده شد، سرزمین‌هایی که هم‌اکنون بلاروس را تشکیل می‌دهند به طور رسمی تحت عنوان " بلاروس " و" بلاروسی " نامیده شدند و این نام‌ها جایگزین نام‌های ممنوعه " لیتوا " و " لیسوینی " بودند و کاربرد آن شدند.

تلفظ‌های بلوروسیه و بیلوروسیه نقل حروف نام این کشور بر اساس (تلفظ) روسی است. بلاروس در روزهای امپراتوری روسیه "بلوروسیه " نامیده می‌شد و تزار روسیه معمولاً "امپراتور کل روس ها- روسیه بزرگ ، روسیه کوچک ، و سفید" خوانده می‌شد. این کار در سراسر دوران شوروی ادمه یافت ، ضمن آن که نام رسمی این کشور نام جمهوری سوسیالیست روسیه شوروی " برای خود انتخاب نموده بود . برخی از اهالی بلاروس با نام "بلاروسیه " مخالف هستند، چرا که آن نام، در نظرشان روزهای تحت حکومت روسیه و شوروی را تداعی می‌نماید.

در سال۲۰۰۲، یک بررسی اطلاعاتی از سوی وب‌سایت pravapis.org انجام گرفت تا ببینند کدام نسخه از این نام در اکثر وب سایت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استفاده از گوگل، وب سایت به جستجوی اصطلاحات گوناگون و عباراتی پرداخت که در آن کلمه " بلاروس " وجود داشت، و شکل رسمی کوتاه آن نام برای ٪۹۳ از وب سایت‌ها مورد استفاده قرار گرفته بود. تلفظهای "بلاروسیه" ، " بیلوروسیه " و بیلوروسیا " در ٪۱ تا ٪۲ از موارد به کار رفته بود.

امروزه تعدادی از زبان‌ها هنوز از بلاروس به عنوان روسیه سفید نام می‌برند، همچون " Weiβrussland " در زبان آلمانی، "بیاض روسیه" در زبان ترکی یا " Λευκορωσία" (لوکوروسیه)در زبان یونانی.

تاریخ بلاروس

بین قرون ۶ و ۸ ام، آنچه که هم اکنون به نام بلاروس نامیده می‌شود تحت سکونت اسلاوها قرار داشت، که هنوز هم بر آن کشور سیطره دارند. کم‌کم اسلاوهای قدیمی شرق شروع به برقراری ارتباط با ورنجیان‌ها نمودند و کشوری را تحت عنوان روسیه تشکیل دادند، که عمدتاً نواحی اطراف پولاتسک نوین امروزی در بخش شمالی آن کشور در بر می‌گیرد . در قرن ۱۳ ام، این کشور به نحو ناهنجاری تحت تاثیر حمله مغولها قرار گرفت، و نهایتاً بخش‌هایی از روسیه توسط دوک نشین بزرگ لیتوانی بلعیده (تصرف) شد. سرزمین‌های اصلی این دوک نشین شامل نواحی اطراف شهرهای کرناوه ، تراکای ، ویلنیوس ، بودند ، اما خود دوک نشین اغلب در حال نبرد بود و فتوحات مشهوری را علیه مغول‌ها در شرق، ترکها در جنوب و سرداران تیوتونیک در غرب داشتند . تا قرن ۱۵ ام، دوک نشین بزرگ لیتوانی تا بخش عمده‌ای از اروپای باختری، از دریای بالتیک تا دریای سیاه گسترش یافت.

در ۲ فوریه ۱۳۸۶، دوک بزرگ لیتوانی، ولادسلاو دوم جاگییلو|جوگایلا، پادشاه لهستان شد، و دوک نشین بزرگ را با لهستان در یک اتحادیه شخصی تحت کنترل یک حکومت درآورد. این اتحادیه شخصی نهایتاً به ایجاد همسود لهستان-لیتوانی، یک کشور جدید در سال ۱۵۶۹، منجر گردید. اما، تا سال ۱۷۹۵، این کشور تقسیم شد و بر مبنای تقسیمات همسود لهستان-لیتوانی از طریق الحاق روسیه امپراتوری، پروسیا و اتریش به هم پیوست. مناطق بلاروس تا زمان اشغال آن به وسیله آلمان امپراتوری|آلمان طی جنگ جهانی اول به عنوان بخشی از قلمرو روسیه باقی ماند.

نخستین بار بلاروس استقلال خود را در ۲۵مارس ۱۹۱۸ با تشکیل جمهوری خلق بلاروس اعلام نمود. اما این جمهوری ، عمر کوتاهی داشت، و حکومت آن به زودی پس از خروج آلمان سرنگون ش د. در سال۱۹۱۹، بلاروس به بلاروسیه SSR (جمهوری سوسیالیست بلاروسیه شوروی (BSSR)) تبدیل شد، و پس از اشغال لیتوانی شرقی از سوی روسیه، در جمهوری سوسیالیست لیتوانی-بلاروسیه شوروی ادغام شد. پس از پایان جنگ لهستان-شوروی در سال ۱۹۲۱ ، سرزمین‌های بلاروس میان لهستان و بلاروسیه تازه تاسیس SSR تقسیم گردید ، که یک عضو بنیادی اتحاد شوروی| جمهوری‌های سوسیالیست اتحاد شوروی در سال ۱۹۲۲ شد. در سپتامبر ۱۹۳۹ ، اتحاد شوروی در نتیجه معاهده مولوتف-ریبنتروپ، به سرزمین بلاروس تحت کنترل لهستان پیوست شد.

در سال۱۹۴۱، آلمان نازی عملیات بارباروسا را با حمله به اتحاد شوروی انجام داد. بلاروس به زودی پس از آن تسخیر شد، و اشغال بلاروس توسط آلمان نازی|باقیمانده در دست نازی ها تا سال ۱۹۴۴ ادامه یافت. بیشتر زیرساخت های کشور نابود شد و بخش عمده‌ای از جمعیت آن در حمله آلمان کشته شدند. مردم یهودی بلاروس نیز طی واقعه هولو کاست دچار فاجعه شدند. این موضوع تا سال ۱۹۷۱ ادمه داشت تا این که جمعیت مردم بلاروس به سطح پیش از جنگ رسید. اما جمعیت یهودیان هرگز ترمیم نشد.

پس از پایان جنگ، بلاروسیه ، یکی از ۵۱ امضاء کننده بنیاد ملل متحد در سال ۱۹۴۵ بود . بازسازی که پس از جنگ در بلاروس انجام گرفت در مقایسه با جمهوری شوروی آبادانی قابل مقایسه‌ای را به دنبال داشت. در طی این زمان ، بلاروس به مرکزی اصلی سازندگی در ناحیه غرب اتحاد جماهیر شوروی USSR تبدیل شد . افزایش مشاغل باعث سرازیر شدن جمعیت مهاجر فراوانی از جمهوری سوسیالیست فدراتیو روسیه شوروی به این کشور گردید.

طی دوران ژوزف استالین، سیاست روسی کردن برای " حفاظت " SSR بلاروسیه در برابر نفوذهای کشورهای غربی آغاز شد.این برنامه قرار بود در هویت فرهنگی بلاروس ریشه داشته باشد که با عناصر روسی جایگزین شد. این سیاست شامل اعزام روس‌ها از نقاط گوناگون اتحاد شوروی و قرار دادن آن‌ها در نقاط کلیدی داخل حکومت SSR بلاروسیه بود. استفاده رسمی از زبان بلروسی و دیگر جنبه‌های فرهنگی نیز به سیاست های اتحاد شوروی|مسکو محدود می‌شد. پس از مرگ استالین در سال۱۹۵۳، جانشین او، نیکیتا خروشچف به برنامه روسی سازی ادامه داد، پایتخت SSR بلاروسیه را شهر مینسک قرار داد که " هرچه همه ما زودتر به روسی صحبت کنیم، باید زودتر کمونسیم را برقرار نماییم.

در سال۱۹۸۶، بخشی از بلاروس تحت تاثیر انفجار نیروگاه چرنوبیل قرار گرفت که حادثه در همسایگی اوکراین رخ داد . زمانی که نخست وزیر شوروی میخائیل گورباچف شروع به اجرای برنامه پرستوریکای خود نمود، مردم بلاروس با فرستادن نامه‌ای به وی در دسامبر۱۹۸۶، درباره نزول فرهنگ خود شرح دادند. این رخداد از سوی مورخین ، "چرنوبیل فرهنگی ۱ " نام گذاری شده است.

در ژوئن۱۹۸۸، گورهای دسته جمعی در شهر کوراپاتی کشف گردید. بنا به ادعا آن‌ها ، این گورها در حدود ۲۵۰هزار نفر از قربانیان (دوره) استالین را در خود جای می‌داد. برخی اظهار می‌نمایند که این کشف گواهی بر این مسئله است که دولت شوروی تلاش می‌نموده که مردم بلاروسی را از بین ببرد و همین موجب شده تا برخی از آن‌ها خواهان استقلال شوند.

بلاروس در ۲۷ژولای ۱۹۹۰ موجودیت خود را اعلام نمود، و در ۲۵اوت ۱۹۹۱، BSSR با به دست آوردن استقلال کامل خود، رسماً به جمهوری بلاروس تبدیل شد. در حدود همان زمان بود که استانیسلاو ششکویچ رئیس شورای عالی بلاروس درمقام رهبری بلندپایه بلاروس گردید. ششکویچ، در کنار بوریس یلتسین از روسیه و لئونید کراوچک از اوکراین در ۸ دسامبر۱۹۹۱ در بلاوژسکایا پوشچا در همایشی رسماً انحلال اتحاد شوروی و تشکیل همسود کشورهای مستقل را اعلام نمودند. تا سال ۱۹۹۴، کشور به وسیله الکساندر لوکاشنکو رهبری می‌شد، که مورد انتقاد دولت‌های غربی، (گروه) ناظر حقوق بشر، و دیگر سازمان‌های غیردولتی غربی به خاطر سیاست‌های داخلی خود به سبک اتحاد شوروی پیشین، واقع شد.

از سال ۲۰۰۵، به نظر می‌رسد که جنبشی در بلاروس به سوی اتحاد دوباره با روسیه صورت گرفته باشد. در نوامبر۲۰۰۵، یک پیش نویس از قانون اساسی برای تصویب به هردو (رئیس جمهور) ولادیمیر پوتین و لوکاشنکو تسلیم شده است.

این حرکت، در کنار دیگر موارد، بخشی از طرح ۱۹۹۶ بود که توسط لوکاشنکو و رئیس جمهور پیشین روسیه، بوریس یلتسین برای ایجاد اتحادیه روسیه و بلاروس انجام گرفت.

سیاست بلاروس
میدان پیروزی، مینسکبلاروس یک جمهوری است که توسط رئیس جمهور و مجلس دوگانه آن –مجلس ملی جمهوری بلاروس و مجمع ملی- اداره می‌شود که شامل یک مجلس پایین دستی، مرکب از ۱۱۰عضو مجلس نمایندگان جمهوری بلاروس مجلس نمایندگان، و یک مجلس بالادست، با ۶۴عضو شورای جمهوری بلاروس شورای جمهوری می‌باشد. مجلس نمایندگان اختیار دارند تا نخست وزیر بلاروس را منصوب نمایند، اصلاحاتی در قانون اساسی بدهند، به نخست وزیر رای اعتماد داده و پیشنهاداتی راجع به سیاست خارجی و داخلی بلاروس ارائه نمایند. شورای جمهوری این قدرت را دارد که مقامات گوناگون دولتی را انتخاب نموده، رئیس جمهور را استیضاح کرده و نیز اختیار دارد تا لوایح مورد تصویب مجلس نمایندگان را قبول یا رد نماید
هر یک از این مجامع می‌توانند هرگونه قانون مصوب از سوی مقامات محلی را در صورتی که مغایر با قانون اساسی بلاروس باشد، رد (وتو) کنند. رئیس جمهور- از سال۱۹۹۴، الکساندر لوکاشنکو- رهبر کشور می‌باشد. دولت، شورایی از وزرا به ریاست نخست وزیر بلاروس نخست وزیر است؛ اعضای شورای وزیران لازم نیست عضو مجلس (قوه مقننه) باشند، و از سوی رئیس جمهور تعیین می‌شوند. قوه قضائیه شامل دادگاه عالی و دادگاه‌های ویژه گوناگونی همچون دادگاه قانون اساسی بلاروس است، که به قانون اساسی یا قوانین اجرایی می‌پردازد. قضات دادگاه قانون اساسی از سوی رئیس جمهور انتخاب شده و مورد تایید شورای (مجمع) جمهوری قرار می‌گیرند.

در بلاروس، با این که احزاب سیاسی وجود دارند که یا موافق یا مخالف رئیس جمهور لوکاشنکو هستند، اکثریت کرسی‌های مجمع ملی توسط افرادی اشغال می‌شود که وابستگی به هیچ یک از احزاب سیاسی ندارند. اما، سه حزب وجود داند که کرسی‌های مجلس نمایندگان را اشغال می‌کنند: حزب کمونیست بلاروس (۸کرسی)، حزب کشاورزان بلاروس (۳کرسی)، و حزب لیبرال دموکرات بلاروس (۱کرسی). دو حزب دیگر که متعهد به حمایت از لوکاشنکو، حزب سوسیالیست ورزش دوست بلاروس و حزب جمهوریخواه کار و عدالت می‌باشند که در انتخابات اکتبر۲۰۰۴هیچ کرسی را به دست نیاوردند. احزاب مخالف، همچون جبهه خلق بلاروس و حزب متحد غیرنظامی بلاروس نیز هیچ کرسی را در آن احراز نکردند. UCPB و BPF احزاب دیگری هستند که ائتلاف خلق به علاوه ۵، گروهی از احزاب سیاسی مخالف لوکاشنکو، را شامل می‌شوند. سازمان‌های متعددی از جمله OSCE سازمان امنیت و همکاری در اروپا OSCE ، این انتخابات را به سبب نتایج منفی احزاب مخالف و غرض ورزی رسانه‌های بلاروس به سود دولت، فاقد آزادی لازم اعلام نمودند.

گزارش راجع به انتخابات پارلمانی دسامبر ۲۰۰۴ بلاروس
[۹] در انتخابات۲۰۰۰، مجلس نتایج چهار دور از رای گیری را پیش از آن که تمامی کرسی‌ها پر شود، به خود اختصاص داد؛ و سرانجام، ٪۸۶ نمایندگان منتخب از میان اعضای مستقل بودند، و باقی آن‌ها نمایندگان از میان احزابی انتخاب شدند که از لحاظ سنتی به رئیس جمهور وفادار بودند.

دور بعدی انتخابات در۱۹مارس ۲۰۰۶ واقع شد و این انتخابات نیز گزینش رئیس جمهور را شامل می‌شد. لوکاشنکو در این انتخابات در برابر الکساندر میلینکویچ، نامزد معرفی شده از سوی ائتلاف احزاب مخالف قرار گرفت. دیگر نامزد مخالف، الکساندر کازولین از دموکرات‌های سوسیالیستی بود که طی اعتراضاتی که توسط مجمع کل خلق بلاروس پیرامون موضوع تصدی لوکاشنکو ابراز شد، دستگیر و مورد ضرب و شتم قرار گرفت. این واقعه در بین سایر حوادث، به دلیل اظهار نگرانی نسبت به انتخابات ۲۰۰۶ بود که بی‌نظمی‌هایی را به همراه خود داشت.[۱۰]رئیس جمهور با به دست آوردن ٪۸۰ آراء، پیروز بلامنازع انتخابات شد. اما این انتخاب از نظر سازمان امنیت و همکاری اروپا (OSCE) ناعادلانه بود. از لوکاشنکو نقل قول شده که گفته بود وی سبک حکومت خودکامه را برای کنترل و نظارت بر کشور به کار می‌گیرد.[۱۱]

شورای (مجمع) اروپا از سال ۱۹۹۷ به دلیل تخلفات غیر دموکراتیک در انتخابات در همه پرسی قانون اساسی و مجلس از طریق برگذاری انتخابات ثانویه از عضویت در این اتحادیه محروم نمود. بر طبق مفاد کمیسیون و نیز مجمع اروپا، قانون اساسی بلاروس " نامشروع بوده و حداقل استانداردهای دموکراتیک را در برندارد و از این رو از اصول جداسازی اختیارات و اصل قانون عدول می‌نماید."

دولت بلاروس همچنین به خاطر موارد تجاوز به حقوق بشر، و فعالیت‌های آن علیه سازمان غیر دولتی| سازمان‌های غیر دولتی، روزنامه نگاران مستقل، اقلیت‌های ملی و سیاستمداران مخالف خود مورد انتقاد قرار گرفت.

طی دوره زمامداری دستگاه جاری حکومت در بلاروس، موارد متعددی از تعقیب قانونی و آزار و اذیت وجود داشته است، از جمله غیبت اجباری، ناپدید شدن یا مرگ رهبران سرشناس مخالف و روزنامه نگاران مستقل. بلاروس همچنین یکی از تنها دو کشوری در اروپا است که مجازات مرگ را برای جنایات خاص اعمال می‌کند (کشور دیگر آلبانی است). وزیر خارجه آمریکا ، کاندولیزا رایس خطاب به کمیته سنای آمریکا در روابط خارجی، بلاروس را در میان شش کشوری معرفی نمود که به عنوان بخشی از فهرست " بازماندگان (دوران) ستمگری " آمریکا قرار دارند. وزارت خارجه بلاروس اظهار داشت که بیانات وزیر خارجه آمریکا، رایس " پایه سستی" برای ایجاد یک اتحاد مناسب بین بلاروس و آمریکا می‌باشد.

بلاروس به عنوان " یک اتحاد شوروی در مقیاس کوچک در بهترین دوره‌ها " توصیف شده است.

تقسیمات اداری بلاروس
right تقسیمات کشوریبلاروس به شش استان ("voblast") تقسیم می‌شود، که شهرهای آن به عنوان مراکز اداری آن نامیده می‌شوند. شهر مینسک، واقع در ایالت مینسک، دارای جایگاه ویژه‌ای از یک زیر مجموعه کشوری است که هیچ یک از این ووبلاست‌ها آن را شامل نمی‌شوند.

تقسیم بند‌ی زیر گروهی " ووبلاست " میراث دوره شوروی می‌باشد. ووبلاست‌ها نیز خود به زیرگروه‌هایی به نام " رایون " ها تقسیم می‌شوند. ترجمه رایج این واژه " بخش " ها یا " نواحی" است. مقامات اداری محلی ( " رایسووت " ، "مشاور رایون ") از سوی ساکنین رایون انتخاب می‌شوند؛ و مقامات اجرایی محلی ( "مدیریت رایون ") نیز توسط مسئولان بالاتر اجرایی منسوب می‌گردند. به همین صورت، هر ووبلاستی دارای یک مقام قانونگذار خود ("اوبلزووت ") بوده که از طرف ساکنان آنجا انتخاب می‌شود، و نیز یک مقام اجرایی ( "مدیریت ووبلاست ") که رهبر آن از سوی رئیس جمهور تعیین می‌شود.

1.مینسک (پایتخت)
2.ایالت برست (برست)
3.ایالت هومیل (هومیل)
4.ایالت هرودنا (هرودنا)
5.ایالت ماهیلیو (ماهیلیو)
6.ایالت مینسک (مینسک)
7.ایالت ویسیبسک (ویتسبسک)

جغرافیای بلاروس
تالاب‌ها، جنگل‌ها و دریاچه‌ای در بلاروسبلاروس یک کشور دور از دریا، نسبتاً پست، و شامل نواحی گسترده‌ای از سرزمین‌های باتلاقی (تالابی) می‌باشد. دریاچه‌ها و رودخانه‌ها این کشور را بریده بریده نموده‌اند.

بزرگ‌ترین منطقه باتلاقی آن پولزیا است که در میان وسیع‌ترین تالاب‌های اروپایی قرار دارد. ۱۱ هزار دریاچه در بلاروس وجود دارد، اما اکثر این دریاچه‌ها کمتر از ۵/۰ کیلومتر مربع (۱۲۴ مایل مربع) وسعت دارند. سه رودخانه اصلی در داخل این کشور جریان دارند، رود نمان، رودخانه پریپیات، و رود دنپر.

بلند‌ترین نقطه بلاروس در جیارژیانسکارا هارا (تپه جیارژیانسکارا) به بلندای ۳۴۵ متر (۱۱۳۲ پا) می‌باشد. آب و هوای آن از زمستان‌های بسیار سرد (دمای متوسط در ژانویه در دامنه‌ای بین ۸- درجه سلسیوس تا ۲- درجه سلسیوس) تا تابستان‌های خنک و بارانی (میانگین دمای ۱۵ درجه سلسیوس تا ۲۰درجه سلسیوس) در نوسان است.

جنگل‌ها ٪۳۴ کل مناظر این کشور را پوشانده اند، و محصولات جنگلی را یکی از پررونق‌ترین منابع طبیعی برای این سرزمین می‌کنند. دیگر منابع طبیعی که می‌توان در بلاروس یافت شامل ذخایر ذغال سنگ نارس، مقادیر اندکی نفت و گاز طبیعی، گرانیت، دولومیت، سنگ آهک، خاک رسوبی (آهک دار)، گل سفید، ماسه، شن و خاک رس می‌شود.

در حدود یک پنجم این سرزمین، بیشتر در ایالات جنوب خاوری و هومیل و ماهیلیو هنوز تحت تاثیر انفجار سال ۱۹۸۶ درفاجعه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل، اوکراین قرار دارد. با این که مقدار پرتوافکنی از زمان فاجعه تاکنون (تا یک درصد) کاهش یافته، بیشتر این ناحیه به عنوان نواحی غیر قابل سکونت درنظر گرفته شده است.

اقتصاد بلاروس
واحد پول ملی ،(BYB/BYR) تنزل اسکناس 2000روبلی به 500 روبل
نظام اقتصادی تا حدود ٪۸۰ تحت کنترل دولت قرار دارد، و از زمان اتحاد شوروی تاکنون چنین بوده است. این کشور از لحاظ اقتصادی نسبتاً با ثبات است، اما تا حدود زیادی در تامین مواد خام به متحد نزدیک خود روسیه وابسته است. صنعت و کشاورزی عمدتاً در دست دولت قرار دارد. بنابراین بلاروس یکی از معدودترین بازمانده‌های اقتصادهای ملی با سرمایه گذاری دولتی می‌باشد. کشاورزی تحت کنترل کشت اشتراکی با زیربخش‌های عمده کشت سیب زمینی و پرورش دام است.

از لحاظ تاریخی مهم‌ترین شعب صنعت شامل منسوجات و فرآوری چوب (جنگلی) می‌باشد. پس از سال۱۹۶۵، ایجاد صنعت سنگین و مهندسی مکانیک (تراکتور، یخچال) عمدتاً سبب ارتقاء توسعه صنعتی گردید. در داخل اتحاد شوروی، بلاروس یکی از توسعه یافته‌ترین جمهوری‌ها از لحاظ صنعتی بود. به لحاظ اقتصادی، بلاروس خود در همسود کشورهای مستقل، مجمع اقتصادی اوراسیا و اتحادیه روسیه و بلاروس شرکت دارد. پس از سال۱۹۹۰، با عرضه ساختارهای بازار آزاد به داخل اتحاد شوروی پیشین، تولید صنعتی شناور گردید. اما، رشد اقتصادی در سال ۱۹۹۶ به آن بازگشت و بلاروس در سال۲۰۰۱ اولین کشور از گروه کشورهای مستقل همسود (CIS) بود که به سطوح تولید صنعتی و کشاورزی سال۱۹۹۰رسید.

تولید ناخالص ملی برای سال۲۰۰۵ (تخمیناً) بالغ بر ۱۳/۷۹ ملیارد دلار که تقریباً برابر با درآمد سالانه ۷۷۰۰ دلار به ازای هر فرد می‌شود. در سال۲۰۰۵، تولید ناخالص ملی تا حدود ٪۹-۸ با وجود نرخ متوسط تورم حدود ٪۸، افزایش یافت. بر طبق (آمار) سازمان ملل، طی ده سال گذشته، متوسط ماهانه درآمد از ۲۰دلار آمریکا به ۲۲۵ دلار آن افزایش یافته است.

نرخ بیکاری، بر اساس آمار دولت بلاروس، در سال۲۰۰۵، ٪۲ بوده است. اما، کارشناسان خارجی معتقد بوده‌اند که نرخ واقعی آن احتمالاً از این میزان بیشتر است. موضوع بحث برانگیزتر، تصمیم این کشور به کنار گذاشتن روبل بلاروس (BYR) به نفع روبل روسیه (RUB) می‌باشد که بر طبق آژانس خبری روسیه، آژانس ایتارتاس، از ۱ژانویه ۲۰۰۸ آغاز می‌شود.

اقتصاد بلاروس تحت فشار اوضاع سیاسی داخل این جمهوری است. این فشار عمدتاً به شکل تحریم‌ها علیه این کشور یا رهبری بلاروس قابل احساس است. مثلاً، اتحادیه اروپا، قطعنامه شورای (EC) به شماره ۲۰۰۶/۷۶۵ را در۱۸ می ۲۰۰۶، تصویب نمود. این قانون موجب مسدود شدن حساب‌های رئیس جمهور لوکاشنکو و نیز بین ۳۰ تا ۳۵ نفر از مقامات بلند پایه بلاروس در بانک‌های خارجی می‌شود. این تحریم‌ها همچنین شامل ممنوعیت سفرهای رهبران فوق‌الذکر به نقاط گوناگون می‌شود. این تحریم از سوی اتحادیه اروپا پس از زمانی اعمال شد که فراکسیون این کشور اعلام نمود که انتخابات ۱۹مارس ۲۰۰۶ فریبکارانه بوده و نیز گروه‌های مخالف در این کشور سرکوب شده‌اند.

جمعیت شناسی بلاروس‎
تغییر در جمعیت بلاروس (2003-1992)اکثریت جمعیت بلاروس، بلاروس‌های بومی هستند که ٪۲/۸۱ کل جمعیت ۱۰۲۹۳۰۱۱ نفری این کشور را تشکیل می‌دهند. روس‌ها دومین گروه پرجمعیت این کشور با حدود ٪۴/۱۱ از ترکیب جمعیتی این کشور می‌باشند. افراد لهستانی و اوکراینی به ترتیب بالغ بر ٪۹/۳ و ٪۴/۲ جمعیت آن را شامل می‌شوند. زبان‌های رایج در بلاروس عبارت‌اند از روسی و زبلاروسی که هر دو زبان‌های رسمی بلاروس هستند.

تراکم جمعیت در حدود ۵۰نفر به ازای کیلومتر مربع (۱۲۷/مایل nbsp & مربع) و ٪۷/۷۱ کل جمعیت آن در نواحی شهرنشینی| شهری ساکن می‌باشند. از جمعیت شهر نشین، ٪۲۴ در مینسک، پایتخت ملی و بزرگ‌ترین شهر بلاروس زندگی می‌کنند.[۲۰]

بیشتر جمعیت، ٪۷/۶۹، سنی بین ۱۴ و ۶۴ دارند. شصت درصد جمعیت زیر۱۴ سال سن دارند، در حالی که ٪۶/۱۴ آنها بالاتر از ۶۵سال هستند. سن میانگین جمعیت ۳۷ سال است. متوسط سن امید به زندگی برای شهروندان بلاروسی ۷۲/۶۸ سال؛ برای مردان ۰۳/۶۳ سال و برای زنان ۹۶/۷۴سال است.

نرخ داشتن سواد در بلاروس، که تعداد افراد در سنین ۱۵سال و بالاتر است که می‌توانند بخوانند و بنویسند، ٪۹۹ است، یعنی ٪۸/۹۹ در مردان و ٪۳/۹۹ در زنان. نسبت تعداد مرد به زن در سال ۲۰۰۵ به میزان ۸۸/۰مرد به ازای هر زن بوده است.

بیشتر شاخص‌های جمعیت شناسانه بلاروس عمدتاً هم از لحاظ نرخ منفی رشد جمعیت و هم رشد طبیعی آن، مشابه با کشورهای دیگر اروپایی می‌باشد. رشد جمعیت در سال ۲۰۰۵ در حدود ٪۰۶/۰ بوده و نرخ باروری ۴۳/۱ بوده است. جمعیت نیز در حال پیرتر شدن است، و تا سال ۲۰۵۰، اکثر جمعیت آن بالای ۵۰ سال سن خواهند داشت.

نرخ مهاجرت به ازای هر هزار نفر در بلاروس برابر با ۳/۲+ است. بر طبق گزارش سازمان بین‌المللی مراقبت (از) کودکان، (در مقایسه با ۱۶۷ کشور) بلاروس دارای بالاترین نرخ در میان همه کشورهای اتحاد شوروی سابق می‌باشد. آن دارای رتبه ۱۶ برای نسبت شاخص مادران، رتبه ۱۴ برای نسبت شاخص زنان و رتبه ۲۰برای نسبت شاخص کودکان است. نزدیک‌ترین کشورها به آن در بین کشورهای اتحاد پیشین شوروی، استونی (رتبه ۱۸ برای رده زنان)، اوکراین (۲۶/۳۱/۲۱) و روسیه (۶۴/۳۴/۲۷) هستند.

بزرگ‌ترین شهرهای بلاروس (جمعیت بر اساس هزار نفر، ۲۰۰۶):

مینسک – ۴/۱۷۴۱

هومیل – ۲/۴۸۱

موگیلف – ۱/۳۶۵

ویتبسک – ۴/۳۴۲

هرودنا – ۸/۳۱۴

برست – ۳/۲۹۸

بابرویسکا – ۸/۲۲۰

بارانویچی – ۶/۱۶۸

باریساوو – ۴/۱۵۰

اورشا – ۵/۱۳۰

پینسکا – ۳/۱۲۵

مازیر – ۸/۱۱۱

سالیهورسک – ۴/۱۰۱

نواپولاتسک – ۳/۱۰۱

فرهنگ بلاروس‎
کلیسای ارتودوکس روسیه در برست، بلاروس
تمبر پستی اتحاد شوروی در سال 1961، نشان دهنده آداب سنتی بلاروستاریخچه لباس سنتی بلاروس به زمان روسیه کییفی بر می‌گردد و در طول زمان تحت تاثیر فرهنگ‌های همسایه : لهستانی‌ها، لیتوانیایی‌ها، تویان‌ها، روس‌ها و دیگر کشورهای اروپایی قرار گرفته است. گذشته از ریشه‌های غالب روتنیایی (در اوکراین)، سبک آشپزی بلاروسی بسیار به لیتوانیایی نزدیک می‌باشد. برخی اوقات آن را تاحدودی نسبت به همسایگان بانفوذ خود از غنا و تاثیر کمتری برخوردار است. اما، در واقع این می‌تواند حاصل نبود کلی هویت ملی باشد که هنوز به عقب نگهداشتن کشور از توسعه ادامه داده و نیز سبب افت وجود سنت‌های آشپزی در ۱۰۰سال گذشته شده است.

جنبه‌های خاص فرهنگ بلاروس به دلیل روسی شدن آن، در طول زمان از دست رفته است. رئیس جمهور لوکاشنکو قوانینی را عرضه نموده که ایستگاه‌های رادیویی و تلویزیونی را وادار می‌نماید پیشرفت روزبه روز بلاروس را نمایش دهند، اما این اجرای این کار، تفاوتی ندارد به زبان بلاروسی باشد یا به زبان روسی. ایستگاه‌های رادیو و تلویزیونی مذکور، دولتی بوده، و توسط شرکت تلویزیونی-رادیویی دولتی کشور اداره می‌شود.

دولت روسیه بسیاری از جشنواره‌های فرهنگی سالانه را برگزار می‌نماید: "بازار اسلاویانتسکی در ویتبسک"، "چشمه مینسک "؛ "همایش های تئاتری اسلاوونیک"؛ "جشنواره ملی دروگری"؛ "هنرها برای کودکان و جوانان "؛ "مسابقه هنرهای نمایشی گروه جوانان"؛ "مشاعره‌های نیزویژ "؛ " قصر صلح "؛ و جشنواره ملی ترانه و شعر بلاروس. این وقایع اجرا کنندگان با استعداد بلاروسی را نمایش می‌دهد، اعم از این که در موسیقی، هنر، شعر، رقص یا تئاتر دارای ذوق باشند. در این جشنواره‌ها، جوایز گوناگونی تحت عنوان قهرمانان شوروی و بلاروسی به خاطر مهارت آن‌ها در موسیقی یا هنر اعطاء می‌شود. شماری از روزهای تعطیل در این کشور نظیر روز استقلال یا روز پیروزی جمعیت فراوانی را به خود جذب می‌کند و نمایش‌های متعددی همچون آتش بازی و رژه‌های نظامی در آن‌ها برگزار می‌شود. بیشتر این جشنواره‌ها در ویتبسک یا مینسک برپا می‌شود.

بلاروس دارای چهار مکان میراث (فرهنگی) جهانی است، که دو تا از آن‌ها بین این کشور و کشورهای همسایه مشترک هستند. این چهار مورد عبارتنداز: مجموعه قصر صلح؛ قصر نیازویژ؛ بلووژسکایا پوشاچا (مشترک با لهستان)؛ طاق زمین پیمای استروو (که در آن با کشورهای استونی، فنلاند، لیتوانی، لتونی، نروژ، مولداوی، روسیه، سوئد و اوکراین سهیم می‌باشد.)

کشورهای همسایه بلاروس
شمال باختری:لیتوانی
شمال:لیتوانی؛روسیه
باختر:لهستان
مرکز:بلاروس
خاور:روسیه
جنوب:اوکراین

رتبه بندی بین‌المللی
هر سال، تعدادی از گروه‌های غیردولتی و سازمان‌های بین المللی درجه بندی‌هایی را ارائه می‌کنند که در آن به مقایسه کشورها با یکدیگر درباره موارد فساد، آزادی در مطبوعات، فعالیت اقتصادی و حقوق زنان می‌پردازند. این، یک نمونه برداری از گروه‌های گوناگون با گزارش آن‌ها، در کنار نتایجی است که به چگونگی وضعیت رتبه بندی در بلاروس اشاره دارد.

، وضعیت زنان، مادران و کودکان جهان در سال ۲۰۰۶ - رتبه ۱۶ ام برای مادران، ۱۴ ام برای زنان و ۲۰ ام برای کودکان در بین ۱۶۷ کشور

فهرست جهانی شدن ۲۰۰۵، ۶۲ کشور رتبه بندی نشده اند

۲۰۰۵ شاخص آزادی اقتصادی رتبه ۱۴۳ ام در بین ۱۵۵ کشور(با رتبه ۹۹/۳، رکود اقتصادی)

کتاب سال ۲۰۰۵ رقابت جهانی: ۶۰ (کشور و ناحیه) در این رتبه بندی شرکت نکرده‌اند.

جهان در سال ۲۰۰۵- شاخص کیفیت زندگی در سراسر دنیا, رتبه ۱۰۰ ام از بین ۱۱۱ کشور

فهرست سالانه آزادی مطبوعات در سراسر دنیا (۲۰۰۴), رتبه ۱۴۴ ام از میان ۱۶۷ کشور

فهرست آمار فساد ۲۰۰۴- رتبه ۷۴ ام در بین ۱۴۶ کشور

شاخص توسعه انسانی ۲۰۰۴- مقام ۶۲ ام از بین ۱۷۷ کشور

گزارش رقابت جهانی ۲۰۰۵-۲۰۰۴ – رتبه بندی فهرست رقابت رشد], ۱۰۴ کشور در این درجه بندی وجود نداشتند.